De 3 parallellen tussen mijn rol als projectleider en als skilerares

In eerste instantie maakte ik dus de keuze om les te gaan geven puur voor het plezier wat ik hoopte dat het me zou geven. Niet wetende dat het me naast plezier ook leerzame lessen zou brengen die tijdens mijn eerste baan van pas zouden komen.

In deze blog blik ik terug op mijn opdracht bij Parnassia Groep aan de hand van drie lessen die zowel van toepassing zijn op het geven van skiles als op het uitvoeren van mijn rol als projectleider. En blik ik aan de hand van deze lessen vooruit op de toekomst. 

Bouwen van een team
Een gemiddelde skivakantie duurt een week. Dit betekent dat ik iedere week een andere slinger kinderen achter me aan heb skiën.

Een optimale lesweek is van veel factoren afhankelijk, het bouwen van een team is er daar één van. Naast het indelen op niveau, wordt er ook ingedeeld op basis van taal. Maar allemaal Nederlandse kinderen wil niet zeggen dat het ook direct een team is. Je ziet vaak op de eerste dag wie er als eerst achter jou aankomt, wie net wat meer talent heeft dan de ander, wie de lolbroek is en wie je wat meer in de gaten moeten houden. Ook het kletsen tijdens de lunch en in de liften levert vaak veel leuke verhalen op waarbij je hen beter leert kennen.

Op basis daarvan stel ik vaak een zogenaamde bodyguard aan. De bodyguard skiet achteraan en helpt mij wanneer er iemand is gevallen of er iets aan de hand is (dit is vaak de beste skiër, en de meest trotse pauw). Verder benoem ik vaak iemand die chef spelletjes is voor tijdens de lunch en maak ik iemand verantwoordelijk voor de yell. Ook een assistent lerares mag niet ontbreken. Aan het einde van iedere lesdag herhaalt de assistent lerares samen met mij wat we die dag met z’n allen hebben gedaan. Zo ontstaat er een efficiënt team waarmee je de top kunt bereiken.

“Een optimale lesweek is van veel factoren afhankelijk, het bouwen van een team is er daar één van”

In mijn rol als projectleider bij Parnassia Groep bouwde ik ook aan een team. Met de werkgroep Veilig Werken gingen we met elkaar aan de slag met als doel om de veiligheidsbeleving binnen teams te laten stijgen door een integraal aanbod te faciliteren. Dit aanbod was gericht op preventie, opvang van medewerkers bij een ernstig incident en nazorg.

Om net als bij het skiles geven een team te bouwen besloot ik te beginnen bij het begin; Parnassia Groep als grote en dynamische organisatie én vooral haar mensen leren kennen. Deze organisatie is landelijk verspreid en daardoor groot. Bij het traject waren er daardoor, buiten de leden van de werkgroep, collega’s uit verschillende invalshoeken van de organisatie betrokken. Als projectleider ging ik op zoek naar een rolverdeling binnen het team. Hoe komt het team het best tot zijn recht? Zo was de ene collega directer betrokken bij de werkvloer en daardoor nauwer betrokken in de gesprekken met de teams, terwijl een de andere collega meer de rol als ideeëngenerator op zich nam. Zo werd de samenwerking efficiënter en hielpen we elkaar naar de top.

Van de geplande route afwijken
Tijdens het lesgeven komt het regelmatig voor dat ik van de geplande pistes afweek. Er zijn een aantal elementen die in de voorbereiding van de lesweek steeds terugkomen; het plannen van de route, kijken of ieder kind wel de juiste ski’s bij zich heeft, en of je de groep compleet hebt.

Inmiddels heb ik er heel wat lesweken opzitten en één ding is mij duidelijk: bepalende beslissingen worden pas tijdens de route gemaakt. Wanneer je met de groep op de piste bent kun je van alles meemaken tijdens je route. De ene keer kom je een hindernis tegen zoals een kapotte binding van een ski, een kwijtgeraakte handschoen, of een valpartij wat resulteert in een domino-effect waar je net op dat moment geen tijd voor had. De andere keer heb je misschien juist tijd voor een extra rondje funpark. Zoals je begrijpt; het lesgeven aan kinderen vraag om flexibiliteit en creativiteit. Ook hierin zie ik een overeenkomst met mijn rol als projectleider; vooraf kun je een strategie bedenken om jouw route naar de top te bepalen maar op het moment zelf bepaal je de route pas echt.

“Bepalende beslissingen worden pas tijdens de route gemaakt”

Toen ik begon als projectleider was er veel informatie beschikbaar. Er was namelijk al een begin gemaakt; twee jaar geleden had er een pilot plaats gevonden. Deze pilot was goed verlopen, maar er waren veel onduidelijkheden over het vervolg. Ikzelf had in ieder geval veel vragen. Wat is er geleerd uit de eerste pilot? Waarom waren bepaalde keuzes gemaakt? Wie zijn er als stakeholders betrokken bij het vervolg? En welke rol heeft de werkgroep in dit geheel?

In plaats van de route te blijven volgen, wilde ik eerst meer duidelijkheid. Ik sprak een breed netwerk aan binnen de organisatie, om een beter beeld van de situatie te krijgen. Zo werden inhoudsdeskundigen actiever betrokken bij het traject om beter bij de behoeften van de werkvloer aan te sluiten. De belangrijkste les hierbij was dus net als bij het lesgeven dat je vooraf een route kunt uitstippelen, maar dat onderweg een alternatieve route toch een betere kan zijn.

Vieren van kleine successen
En dan is het vrijdag en is de lesweek alweer voorbij. Iedere lesweek wordt leuk afgesloten met een een heuse race! De ouders kijken vol verwachting naar de kinderen die zo snel mogelijk tussen de rode en blauwe paaltjes naar beneden komen. Natuurlijk hoop je als lerares dat jouw tips en tricks hen helpen om zo snel mogelijk de finish te halen. Maar bovenal merk je bij ouders, en ook bij kinderen dat het niet alleen belangrijk is wat ze hebben geleerd, maar dat ze ook met een grote glimlach beneden komen.

De race is voor de kinderen en dus ook voor de ouders en mijzelf het hoogtepunt van de week! Het verrast mij ieder jaar weer hoeveel progressie kinderen kunnen maken in één week. Het ene kind is vastberaden om parellel skiënd de bochten door te komen, het andere kind gaat puur voor de snelheid. Ook al wordt alleen de snelheid als resultaat gemeten bij de race, ieder kind heeft progressie gemaakt of dat nu is op het gebied van de techniek of op sociaal gebied door het maken van vriendjes. Dit is voor mij een goede herinnering dat je op een goede basis verder kunt bouwen en niet moet vergeten om, in welke baan dan ook, kleine successen te vieren!

“Ondanks weerstand en vertraging in het traject is op drie vlakken gewerkt aan het verstevigen van het fundament”

Als projectleider kreeg ik de opdracht om samen met de werkgroep het traject Veilig Werken op te zetten en uit te rollen over de breedte van de organisatie. Ondanks weerstand en vertraging in het traject is op drie vlakken gewerkt aan het verstevigen van het fundament. Het zorgen voor een stevige basis laat niet direct het beoogde resultaat zien, maar is wel een essentiële stap in de richting van een succesvolle afronding! Een ander klein succes was het gebruik van de online brainstormtool Miro. Deze tool hielp ons om processen in kaart te brengen wat ons als werkgroep hielp de meerwaarde van het traject te verduidelijken en ons daardoor grote stappen vooruitbracht.

Blik vooruit
Wat ik meeneem van mijn ervaring als projectleider is dat ik leuk vind is om vanuit een strategisch kader verschillende stakeholders en invalshoeken bij elkaar te brengen, en in samenwerking met hen tot een concreet resultaat te komen. Daarbij heb ik dus geleerd dat het belangrijk is om een team te bouwen, flexibel te zijn in de aanpak en dat je met het team de verantwoordelijkheid draagt voor succes en het vieren daarvan!

Ik ben er in ieder geval achter gekomen dat de rol van projectleider mij veel heeft geleerd en daarnaast veel plezier bracht. Ik kijk er naar uit om in mijn volgende opdracht weer de regie te nemen om mij verder te ontwikkelen op het gebied van projectmanagement!