JC-er Carlijn gaat haar dromen achterna: 'Ik wil mijn eigen tempo kunnen bepalen'

Al tijdens groep 1 van de basisschool was ik maanden stil en vooral bezig met ‘gefronste wenkbrauwtjes’ de andere kinderen te observeren. Ik zei niets. Ook niet als er iets aan mij werd gevraagd. Thuis bracht ik dan verslag uit over alle gebeurtenissen. Wie een ander kind had geslagen en hoe anderen daar dan weer op reageerden.

Ik wilde ook zoveel mogelijk bij andere kinderen thuis spelen. Niet bij mij thuis, daar kende ik alles al. Het zat er dus al vroeg in dat ik menselijk gedrag bijzonder boeiend vind. Op de middelbare school groeide mijn interesse voor andere culturen. Ik schreef mijn profielwerkstuk over verdwijning van inheemse bevolking uit de Amazone door ontbossing. Deze interesses combineerde ik in de studies die daarop volgden: een bachelor psychologie en een master in culturele antropologie. Tussen deze twee studies werkte ik een jaar in het buurtteam als maatschappelijk werker.

Zoekende millenial
Tijdens mijn werk voor het buurtteam zag ik wat er allemaal speelt achter de voordeur en in de buurt zoals schuldenproblematiek, vragen over opvoeding, verslavingen of geweld. Dat boeide me mateloos. Ik had en heb zoveel vragen. Hoe leven mensen hun leven? Waar lopen ze tegenaan? Wat hebben ze nodig om verder te komen?

Wel vond ik het werken bij mensen thuis beperkt. Je zit als het ware in een klein coconnetje. Ik wilde ‘uitzoomen’ en begrijpen waarom een samenleving zich op een bepaalde manier ontwikkelt. Vandaar dat ik culturele antropologie studeerde om meer over wereldburgerschap te leren. Globalisering verbindt alles en iedereen in de wereld nauw met elkaar. Net als anderen om mij heen word ik van de complexiteit en oneerlijkheid in de wereld wel eens moedeloos. Kleding alleen nog tweedehands of ruilen, geen vlees meer eten, shampoo zonder verpakking, ik doe er graag aan mee. Toch maken de alledaagse keuzes geen enorm voelbaar verschil voor mij. Daarnaast word ik ook hondsmoe van mijn geneuzel over wel of niet vlees eten. Ik ben wat dat betreft een schoolvoorbeeld van de eeuwig zoekende millennial.

In de afgelopen jaren sloot ik me daarom aan bij verschillende initiatieven in en buiten Rotterdam die op hun eigen manier aan de weg te timmeren om duurzaam burgerschap te stimuleren. Ik hou van het meebouwen aan dromen van anderen, passie werkt aanstekelijk. Mijn gezond kritische blik werkt goed in combinatie met ondernemers die ergens helemaal voor gaan. Bijvoorbeeld bij het uitdenken van nieuwe trainingsvormen, of het sleutelen aan een waardepropositie. Eigenlijk is deze inzet vergelijkbaar met opdrachten die ik bij Hieroo heb gedaan. De combinatie van ondernemerschap, sociale innovatie en betrokkenheid bij de stad waren doorslaggevend om bij Hieroo te solliciteren.

Controle uit handen
Ik was het eerste Hieroo talent in Rotterdam. Het was best spannend om hiervoor te gaan, omdat de opdracht en organisatie voor je worden gekozen en ik daarmee de controle uit handen gaf. Ik ben een ontzettende denker en ‘overdenker’. Ik houd graag alle opties open.

Maar net als bij andere zaken in mijn leven die ik spannend vond, heeft de keuze voor Hieroo veel opgeleverd. Ik heb eigenlijk nooit spijt van keuzes die angst met zich mee brengen. Mijn leven zou heel klein zijn, als ik mezelf niet steeds uit mijn bubbel zou pushen. Daardoor durf ik steeds meer. Zoals een organisatie binnenstappen, nauwkeurig observeren en met vragen komen over zaken waar mensen misschien niet meer bij stil staan. Dit doet me soms ook denken aan de rol van antropoloog. Niet helemaal bij de groep horen, maar wel bekend genoeg zijn met de heersende cultuur waardoor je mee kunt praten.

Wat ik bij Hieroo geleerd heb is meer vertrouwen hebben dat je waarde kunt toevoegen, ook als je nog geen honderd jaar ervaring hebt. In het begin van mijn opdracht was ik soms terughoudend om dingen aan te dragen omdat ik dacht er niet genoeg over te weten. In de loop van de tijd werd dat minder en liet ik meer van me horen.

Ook buiten mijn opdracht had ik het goed naar mijn zin. Elk jaar werkt het team van Hieroo per stad aan een sociale innovatie. Ik had veel plezier in het bedenken van een format voor een tweedaagse training, waarbij mensen van verschillende zorgorganisaties over een vraagstuk nadenken. Het is belangrijk om niet binnen organisaties te innoveren in de stad, maar juist de samenwerking op te zoeken.

De wens om naar Bolivia te gaan speelde al voor Hieroo. De keuze om eerst in Nederland te werken was een ‘verstandige keuze’. Ik had mezelf ervan overtuigd eerst maar eens zekerheid op te bouwen, een gezellige bankrekening en een lekker CV. Nu, een jaar na Hieroo, heb ik natuurlijk nog steeds geen kaartenbak vol met contacten of een uitgebreid cv, maar wanneer heb je dan wel voldoende opgebouwd om naar het buitenland te gaan? Dus heb ik nu de knoop doorgehakt om wel te gaan.

Ultieme vrijheid
Mijn ouders voorspelden al dat ik niet lang in Nederland zou blijven. Ze hebben ons vier kinderen al vroeg veel verschillende delen van de wereld laten zien. De lange reizen vond ik fantastisch. Op mijn zeventiende ben ik voor het eerst in mijn eentje naar Sri Lanka gegaan. Zonder plan. Daar heb ik een maand rondgezworven. Er viel een last van mijn schouders omdat ik de ultieme vrijheid voelde om zelf te bepalen wat ik ging doen. Na die reis was ik verkocht en volgden langere reizen in Azië, Midden Amerika en Afrika.

Wel worstelde ik tijdens mijn reizen met de rol van toerist. Ik had alleen steeds onvoldoende tijd om me verder in een cultuur of context te verdiepen. Ook wist ik niet altijd hoe ik met mijn ‘Westerse privileges’ in minder welvarende landen moest omgaan.

Na een onderzoek in Zambia tijdens mijn studie werd ik daarom trainer bij Stichting Muses die (veelal) jongeren voorbereidt op vrijwilligerswerk in het buitenland. Een onderwerp waar ik zeer kritisch op ben en dat me veel bezig houdt: mensen die goed willen doen aan de andere kant van de wereld. Hoe pak je dit aan zonder de pet van de ‘white savior’ op te zetten? Ik herken de wens om bij te dragen, en bereid (veelal) jongeren voor op het bewust innemen van een plek op een vrijwilligersproject.

Een stichting die mij geïnspireerd heeft is Che Amigo. Ik ontmoette oprichter Jasper Wegman die samen met Christien Oudshoorn in Zuid Amerika leiderschapsprogramma’s voor jongeren ontwikkeld had. De manier waarop zij keken naar het in beweging zetten van communities sprak mij aan. Ik ben 5 jaar bestuurslid geweest. De wens om betrokken te zijn bij het overdragen van het programma aan een lokale organisatie in het buitenland groeide. Toch was de stap om in mijn eentje voor langere tijd weg te gaan te groot.

Tussen de lama’s
Toen ik mijn huidige vriend ontmoette tijdens mijn master, veranderde dit. Zijn ouders komen uit de VS en België, maar hij is in Bolivia geboren. Het gezin woonde in meer dan zeven landen in Afrika, Amerika en Europa. Samen hadden we het steeds vaker over Bolivia en hebben er vorig jaar een maand in zijn ouderlijk huis tussen de lama’s doorgebracht. Ik viel meteen voor al het groen, de zon en relaxte mensen.

Eenmaal terug in Nederland vervaagde het streven naar vastigheid voor ons beiden steeds meer. Mijn vriend kon jongerenbegeleider worden voor reizen door de Andes en Amazone, wat de beslissing om voor onbepaalde tijd naar Bolivia te gaan makkelijker maakte.

Nederland is een geweldig land met veel mogelijkheden en faciliteiten, maar ik voel me ook benauwd door de snelheid en de druk om te presteren. Ik hoop een context te vinden waarbij ik het rustiger aan kan doen en mijn eigen tempo kan bepalen.

We hebben geen concreet plan voor Bolivia, maar wel veel ideeën. Het huis waar we gaan wonen zou een mooie plek zijn om stichtingen en trainingsprogramma’s te faciliteren, wie weet in samenwerking met Che Amigo, of de organisatie waar mijn vriend werkt, en anders met een van de andere partijen waar we mee in gesprek zijn. Geen vastomlijnd plan hebben is misschien gek, maar brengt ook meer vrijheid omdat het aan ons is wat er van gaat komen.

Ik ben benieuwd of ik straks helemaal de omslag maak naar een doorgeslagen verlichte hippiemeid tussen de kippen en koeien of dat mijn ondernemende Nederlandse houding het overneemt en ik me elke dag erger aan het lager liggende tempo…
Een mooi experiment lijkt me zo!’