Blogserie: In gesprek met... Denise- #2

Een militair vliegtuig klinkt groots, maar voor Denise betekende dit een plek met een kleine tas met essentiële spullen. Daar waar ze op Sint Maarten werk had en nooit armoede kende strandde ze hier met z’n drieën in Amsterdam. En nu? In Amsterdam was geen plek, dus is ze doorgestuurd naar Groningen. Hierin werden ze bijgestaan door Karin Tromp van Stichting Brisa. Via Karin werden ze in Groningen opgevangen in een huis met drie andere gezinnen en werd ze in contact gebracht met een hulpverleningsinstantie bij haar in de buurt. Fijn om een dak boven je hoofd te hebben, maar het heeft een gigantische impact op jezelf en je gezin.

In haar gesprek met haar contactpersoon wordt ze naar de Voedselbank gestuurd. De Voedselbank kan helpen met de boodschappen en non food, zodat er geld overblijft voor andere belangrijke zaken. Voor Denise is het concept van de Voedselbank nieuw: op Sint Maarten kende ze geen Voedselbank en het principe van via deze weg jezelf voorzien in levensmiddelen was voor haar nieuw. Natuurlijk is het fijn dat er wordt meegedacht, maar verdere begeleiding ontbreekt. Ze krijgt een kaartje van de Voedselbank en er wordt haar verteld dat ze alleen ’s ochtends langs kan komen, omdat ze in de middag gesloten zijn. De Voedselbank zorgde ook voor fietsen en andere huisraad.

Gelukkig werd Denise binnen korte tijd verder opgevangen door Ulfert Molenhuis. Ulfert was voorzitter bij de Voedselbank en heeft haar hulp en steun aangeboden gekregen: op het moment dat je bij de Voedselbank je boodschappen doet is er vaak meer aan de hand en is meer hulp altijd welkom. Zo was Ulfert er voor Denise toen ze te horen kregen dat ze hun gezamenlijke huis moesten verlaten. Hij heeft contact opgenomen met woningbouwcorporaties en de burgermeester en zijn uiteindelijk terecht gekomen bij een woning van Lefier. De woning was in slechte staat en Denise zag het eigenlijk niet zitten, maar met de (handige) hulp van Ulfert en de stichting Present hebben ze de woning weten aan te pakken. Zo kreeg Denise toch een plek voor haar en haar kinderen. Ook een wasmachine werd geregeld en nog veel meer huisraad. Daar waar anderen faalden, bleef de Voedselbank helpen. Met een nieuwe en eigen plek voor Denise en haar kinderen was het tijd voor de volgende stap: haar diploma tot “Begeleider specifieke doelgroepen”.

En die heeft ze! Dat is fijn, want dan kan je aan de slag. Dat betekent niet alleen een prettiger inkomen, maar ook zingeving, voldoening, uitdaging, sociale contacten en nog veel meer. Je zou denken dat in deze tijd van krapte op de arbeidsmarkt het krijgen van een baan eenvoudig is, maar helaas blijkt niets minder waar. Via een uitzendbureau wordt Denise met regelmaat van het kastje naar de muur gestuurd. Dat kost niet alleen tijd en moeite, maar op den duur zakt de moed je ook in de schoenen. Gelukkig voor ons kiest Denise niet om bij de pakken neer te gaan zitten, maar ondersteunt ze zelf andere (gezinnen) in dezelfde situatie: zo helpt ze haar Spaanstalige buurvrouw met het vertalen van brieven vanuit instanties en de gemeente, want door de taalbarrière kan ze dat niet zelf.

“Voor mijn kinderen zet ik een masker op: ik wil niet dat ze zien hoe ik mij echt voel. Dat helpt vaak, maar je merkt toch dat het ook wat met de kinderen doet.”