Blogserie: In gesprek met... Jessie - #1

Een kind krijgen is vaak wat moois. Maar hoe zit dat als je in armoede leeft? Kan je er dan helemaal van genieten of brengt het ook zorgen met zich mee? Voor Jessie verschoof de focus van haar eigen leven naar dat van haar zoon. Dat betekende dat de keuzes niet met zichzelf, maar met een ander in gedachte werden gemaakt. Door dagelijks om te gaan met de stress rondom vragen als “Hoe kom ik de dag door?”, “Wat doe ik met mijn geld?” en “Wat kan ik wel en wat kan ik niet?” kwam Jessie terecht in een soort overlevingsstand. Deze stand zorgde ervoor dat rationeel denken en het maken van de juiste beslissingen erg lastig was, waarbij de uitkomst vaak je positie alleen maar verslapt. Hulp vragen bij bekenden of instanties? Dat gaat niet zo makkelijk als het lijkt. Enerzijds is er schaamte, maar je wil vooral ook je eigen kring – die het misschien ook lang niet altijd makkelijk heeft – lastigvallen. De neerwaartse spiraal wordt steeds eenzamer. Wat doe je als je zo diep in de put zit dat je de uitgang niet meer kan zien?

“Continue worden doorverwezen en niet de hulp kunnen krijgen op de momenten die jij nodig hebt maakt je boos. Dan trek je juist verder in je schulp, maar je hebt de hulp keihard nodig.”

Daarvoor is iets nodig. Iets wat de druppel is en waarvan je weet dat je zonder (financiële) hulp niet voor elkaar krijgt. In het geval van Jessie is zo’n trigger haar kapotte wasmachine geweest. Wassen is nodig en al helemaal met (kleine) kinderen in huis. Op dat moment heeft ze aan de bel getrokken en begon haar rollercoaster. Want helaas betekent actie niet altijd reactie en kan – hoe eenvoudig de oplossing soms kan lijken – het lang duren voordat je de juiste hulp krijgt. In het verhaal van Jessie komt dat ook terug: van het kastje naar de muur en een constante wisseling van contactpersonen symboliseert haar weg omhoog. Je wordt niet gehoord, je moet continue hetzelfde verhaal opnieuw vertellen – en dat is niet echt een leuk verhaal -, je kan ze niet bereiken op de momenten dat jij ze écht nodig hebt en je voelt je eerder een nummer dan een gelijk individu. Hoe is het Jessie dan toch gelukt?

“De stugheid van een organisatie maakt het lastig. Zo ben ik eens na het spreekuur van de Groninger Kredietbank naar binnen gelopen – ik wist niet dat er een apart uur voor was – en dan word je verzocht of je een dag later terugkomt. Zo werkt het leven in armoede niet: je weet niet met welke zorgen je morgen opstaat en of daar ruimte voor is.”

Jessie vond de weg omhoog middels een coach van Kansrijk Oost. Kansrijk Oost is een initiatief dat coaches aan de hulpvraag koppelt. Wat Kansrijk Oost anders maakt dan de gemiddelde hulpverleningsinstantie is de inzet van ervaringsdeskundigen. Via Kansrijk Oost worden ervaringsdeskundigen opgeleid tot coach en juist de combinatie van eigen ervaring en de juiste tools en skills resulteert in een werkend initiatief. Nu is Jessie zelf coach bij Kansrijk Oost en steunt ze gezinnen en individuen die haar hulp goed kunnen gebruiken. Ze helpt anderen met de regie in het eigen leven weer in handen te krijgen, gaat op zoek naar de vraag achter de hulpvraag en ze staat altijd voor de ander klaar.