Zwollenaren in beweging: maak kennis met Karin Klaassen en Rosanne van Zwieten

Jullie werken bij het Deltion College. Hoe zijn jullie hier terecht gekomen? 

Karin: Na mijn studie heb ik een jaar of zes op een mbo gewerkt. Mijn droom om kinderarts te worden in de tropen had ik opgegeven toen bleek dat ik geen bèta knobbel had, maar mijn wens om in een ontwikkelingsland te werken bleef sluimeren. Toen ik direct na de tsunami gevraagd werd om in Atjeh te komen helpen, heb ik de stap gezet en ben ik uiteindelijk tien jaar in Azië blijven zitten. Nadat ik een tijdje terug was, kwam er een vacature vrij als docent op het Deltion College. Daar zit ik nu alweer bijna 8 jaar. Ik ben begonnen als docent, daarna heb ik veel projecten gedaan op het gebied van onderwijsontwikkeling en hybride leertrajecten. Uiteindelijk ben ik bij Deltion Doet! terechtgekomen. Dat draait nu anderhalf jaar.  

Rosanne: Ik werk nu een jaar of tien op het Deltion College. Ik ben binnengekomen bij de opleiding sociaal werk. Daarnaast heb ik altijd met kinderen met autisme en ADHD gewerkt en in tbs klinieken. Toch spreekt het onderwijs voor mij meer, ik vind het heel mooi dat mensen tot een doel komen, dus tot dat diploma. Naast het lesgeven heb ik me ook bezig gehouden met BPV (stage) coördinatie, werkzaamheden voor de Deltion academie, het opzetten van hybride leertrajecten en passend onderwijs.  

Binnen het Deltion College zijn jullie de aanjagers voor Deltion Doet!. Waar staat Deltion Doet! voor?  

Rosanne: Het was een opdracht met weinig kaders. Zet een wijkleerbedrijf op, dat was eigenlijk de vraag. Het idee was dat bij studenten door corona veel achterstanden in de BPV (stage) zouden zijn ontstaan. We hebben eerst onderzoek gedaan: ‘waar ligt de behoefte?’, want we vonden het heel belangrijk dat we van toegevoegde waarde zouden zijn. De vraag die sterk naar voren kwam was: hoe ondersteun je studenten die uitvallen, om wat voor reden dan ook, op hun BPV? Die studenten geven wij nu intensieve begeleiding. Dat betekent maatwerk voor elke student. Dus het kan zijn dat een student met een taakontwikkelingsachterstand bij ons komt en vraagt: help mij met communiceren. Of iemand met autisme die heel erg planmatig zijn stage moet doorlopen. Of iemand die een nare ervaring heeft gehad op stage.  

Hoe ziet het traject van Deltion Doet! eruit? 

Karin: We doen een uitgebreide intake met een mentor en de student: ‘wat is de hulpvraag eigenlijk?’. Die hulpvraag pakken we dan heel gericht aan met leerdoelen, zodat de werkbegeleiders en wij weten waar we op moeten coachen. 

Rosanne: We kijken ook écht naar de matching van de stage. We houden rekening met of de stage past bij de student wat betreft werkzaamheden, beschikbare begeleiding, et cetera. Maar de student moet ook matchen bij de werkbegeleider, diegene moet het ook zien zitten om de student te coachen op de hulpvraag.  

Karin: Daarnaast is het ook van belang dat de stageplek bekend is met de problematiek van een student. Daar zijn we heel duidelijk in: in het kennismakingsgesprek zal de student open kaart moeten spelen. We beginnen niet aan de stage, als de stageplek niet weet waar de leerpunten liggen. Soms is dat best lastig, zeker als een student dat liever niet vertelt, maar het is wel een van onze voorwaarden. 

Karin: Als iemand met de stage is begonnen, dan is het echt maatwerk. Sommige studenten nemen we een paar keer aan de hand mee om te zorgen dat ze letterlijk de stap over de drempel gezet hebben. Maar we hebben ook studenten waar we soms wel twee keer per week langsgaan om de werkbegeleiders te ontlasten. We voeren dan gesprekken en gaan ook echt meedraaien om te kijken waar de studenten precies tegenaan lopen. Naar het einde toe bouwen we dat langzaam af, want als ze hun diploma halen moeten ze het zelf kunnen. Soms komen we tot de conclusie dat het voor een student heel lastig gaat worden. Daarin willen we nu samen met de gemeente en andere betrokkenen gaan kijken hoe we óók voor hen een soepele overgang naar de arbeidsmarkt kunnen verzorgen.   

Wat beweegt jou als persoon? 

Karin: Ik ben in Wageningen gaan studeren omdat daar veel linken liggen met ontwikkelingssamenwerking. Uiteindelijk ben ik, via wat omwegen, in dat werkveld terechtgekomen. En dat is ook wat mij nu nog steeds beweegt: kwetsbaarheid, achterstand, mensen die het wat minder goed hebben dan wij, om die een stapje verder te helpen. Ik ben blij dat we nu met projecten bezig zijn waarmee we de kwetsbare mensen in de samenleving hulp kunnen bieden.  

Rosanne: Ik heb hetzelfde met de kwetsbare mens: tbs, mensen met autisme, ADHD. Wat mij beweegt om in het onderwijs te gaan werken is dat het echt een doel geeft, je ziet vooruitgang. Daarnaast vind ik het belangrijk om mensen te helpen. Ik ben heel blij als ik iemand anders een stapje vooruit kan helpen.  

Wat hopen jullie in je werk teweeg te brengen? 

Karin: Wat ik zie in de huidige samenleving is dat juist de kwetsbare mens een beetje aan de zijkant komt te staan. We hebben nu een arbeidsmarkt die in positieve zin wat overspannen is. Dat biedt de kans om ook juist voor die kwetsbare groep in de bres te springen. Dit is het moment dat werkgevers bereid zijn om na te denken over hoe voor die groep ook een plekje gerealiseerd kan worden en wat daar voor nodig is.  

Rosanne: En hen ook vasthouden. Want vaak zie je dat die groep wel even binnen is, maar er ook snel weer uitgezet wordt. Het zou mooi zijn als we ook nog teweeg kunnen brengen dat werkgevers deze groep willen vasthouden. 

Karin: Dat vraagt toch een andere aanpak en mindset bij werkgevers. Ik hoop dat wij daar een bijdrage aan kunnen leveren. We doen dat nu alleen voor ons college. We hopen dat we dit op afzienbare tijd Deltion breed kunnen gaan doen.