Alleen ga je sneller, samen kom je verder

Vol verwachting
Het is dinsdagavond. Ik loop de trein uit op Leiden Centraal. In mijn hoofd tollen nog onbekende wetten en regels in het rond en ik probeer alle nieuwe indrukken, mensen en ietwat ongemakkelijke gesprekken bij het koffiezetapparaat een plekje te geven. Hoe zorg ik ervoor dat ik alles eruit haal dat erin zit? Dat ik al mijn capaciteiten tot uiting laat komen bij deze opdracht? Had ik die ene vraag iets beter kunnen formuleren? Mijn eerste week bij het ministerie van OCW zit er net op en ik geef eerlijk toe dat het allemaal weer even voelde als een eerste schooldag. Maar veel tijd om erover na te denken is er niet, want de volgende uitdaging staat alweer voor de deur: zometeen zie ik Stefan, mijn mentee van Emma at Work. Spannend en uitdagend, omdat ik hem graag verder wil helpen maar nog niet precies weet hoe. Bovendien, wie ben ik om hem hier zomaar mee te helpen? Ik houd mezelf voor dat we het deze afspraak kort houden, onze gezamenlijke doelen en verwachtingen bespreken en ik niet al te laat mijn bed in ga. Vier uur later zit ik pas weer in de trein naar huis. What happened?

1 + 1 = 2
Stefan is een open boek. Hij deelt alles met me en gooit al zijn uitdagingen op tafel: de break-up met zijn ex, het missen van zijn kat, de relatie met zijn ouders, ga zo maar door. Ik merk dat hij op zijn gemak is bij me, maar ik ook zeker bij hem! Ik begin namelijk ook ronduit te vertellen over mijn eigen worstelingen. We praten over boeken, familie, vrienden, geluk, angsten, het leven, mandarijnen en het universum. Binnen een korte tijd zijn we een heel stuk wijzer van elkaar geworden en geven we elkaar advies. ‘Waarom kijk je niet waar je al vandaan komt in plaats van de lat continu zo hoog voor jezelf te leggen?’ antwoordt Stefan op mijn gedachten over mijn nieuwe opdracht. Ik sta even met mijn mond vol tanden, maar geef hem volledig gelijk. Die verwachtingen creëren we natuurlijk vooral allemaal zelf.

Nog meer perspectieven
Maar niet alleen leer ik van Stefan. Samen met Dieke organiseerde ik een paar maanden geleden de training ‘Ontdek je drijfveer’. Ook best wel spannend, aangezien dit onze eerste training ooit was. Hoe laat je een groepje mensen in een paar uur hun drijfveer ontdekken? Ook hier hadden we wellicht te hoge verwachtingen van onszelf, maar in ieder geval goede ideeën. We gingen aan de slag met creatief schrijven en de mirakelvraag werd beantwoord: ‘Stel je eens voor, er gebeurt een mirakel en je kan alles doen wat je wil..’. Ook praatten we over het moment waarop we in onze ‘flow’ zaten en spraken we onze kracht uit voor de groep. Wat er tijdens de training gebeurde hadden we niet eens voorzien! Aan het eind van de training kregen we te horen dat iedereen het best spannend vond om uit hun comfort zone te gaan. Blijkbaar was een belangrijk deel van de training het uiten van jezelf en je gevoel naar anderen. Dat iedereen aan het denken was gezet, bleek uit de feedback die we kregen: ‘Ik weet nu dat ik niet alleen ben. Het is fijn om met anderen te praten die je goed begrijpen en hetzelfde hebben meegemaakt.’

Wat je erin stopt, krijg je er ook voor terug
Kortom, we leren elke dag van en door de ander! Toen ik deze blog gisteravond zat te schrijven realiseerde ik me ineens de stappen die Stefan gemaakt heeft sinds ik hem heb leren kennen: hij heeft een eerste baan, misschien al een baan voor erna, hij werkt proactief aan zichzelf, leest zelfverrijkende boeken, maakt nieuwe contacten, laat oude contacten herleven, helpt vrienden en is gaan sporten. Toen ik dit met hem deelde merkte hij op: ‘Het is goed als iemand anders soms even zegt waar je was of stond en wat er inderdaad allemaal al veranderd is’. Hij was alleen even vergeten dat hij me dit zelf geleerd had!